Een echte vrouw

“Dat is nu eens een echte vrouw!” Denk ik bij mezelf terwijl ik haar perfecte borsten begluur. Een mooie, opvallende dame met rode jas, vuurrode lippen, zwart haar en een zwart petje wandelt parmantig voorbij, haar boezem vooruitgestoken. 

Tja, volgens mijn huisgenoten is dit een echte vrouw: ze valt op, heeft zelfvertrouwen (of zo lijkt het althans) en heeft vooral grote borsten. Want een echte vrouw heeft grote borsten, volgens de personen met wie ik samen leef. 

Moet je weten: na een lange tijd single te zijn geweest val ik plots op de man van mijn leven. Die verliefdheid is zo hard aangekomen dat we na korte tijd zijn gaan samenwonen. Nu ja; ik ben bij hem ingetrokken. 

Of moet ik eerder zeggen: ik ben bij HEN ingetrokken. Mijn vriend woonde al samen met twee van zijn vrienden. Als u goed kan tellen, maakt dat dus drie mannen en één vrouw onder één dak. 

 Met mannen zelf heb ik helemaal geen problemen, maar de zin die dagelijks voorbijkomt: “Dat is nog eens een echte vrouw!” zet me wel vaak aan het denken.

Het zet me op één of andere manier over mezelf aan het denken: ik heb weinig zelfvertrouwen (maar doe wel vaak alsof ik het heb), opvallen doe ik bijna nooit, voel me eerder een grijze muis in het muizenrijk en mijn A-cupje kan je moeilijk “groot” noemen. 

Dus maak ik me er maar van af met een grote mond door luidkeels te roepen dat ik “voor mezelf heb uitgemaakt dat ik een C-cup heb”. 

Zo komt het dus dat ik sinds kort alle “echte vrouwen” ben beginnen nakijken op straat. Waarschijnlijk geeft deze bekentenis mij de stempel van vieze gluurster, maar dat kan me niet schelen. Ik vind het belangrijk dat je weet waar de echte vrouwen te vinden zijn. 

Na een middagje shoppen en vele echte vrouwen te hebben gezien, breng ik nog een bezoekje aan mijn moeder… terwijl ze staat te koken en gezellige belevenissen vertelt, bekijk ik haar van top tot teen.

Mama heeft citroentjes, zo van die kleintjes die een beetje uitgeperst zijn. Mama heeft een lichtjes gebogen rug, wat wijst op een heel laag zelfvertrouwen, maar mama staat er wel als de vrouw die ze is. Ik denk er even over na en moet toegeven: als je als vrouw zonder enige hulp twee kinderen opvoedt terwijl je het verlies van je man moet verwerken, dan ben je sterk. Dan ben je voor mij een “echte vrouw”, ook al is die grote cupmaat er niet of sta je wat krom en onzeker te wezen op sommige momenten. 

Hierop verder bouwend, maak ik mijn eigen theorie klaar: wat is een echte man? Puur oppervlakkig gezien zouden we moeten zeggen: een echte man is er eentje die er staat, die je altijd kan bevredigen en die bruist van het zelfvertrouwen… 

“Mijn mannen” zijn geen “echte mannen” volgens de oppervlakkige theorie. “Mijn mannen” kunnen koken, zijn lief naar vrouwen toe en gebruiken de stoere vrouwentaal enkel als er andere mannen bij zijn. “Mijn mannen” merken vuil op en helpen mee in het huishouden en “mijn mannen” zijn vooral drie schatten. 

Dat maakt hen “echte mannen” in de meest pure zin van het woord. 

Zouden zij ook nog een andere categorie van “echte vrouwen” hebben waar ik dan wél onder val? 

Toch maar eens vragen wanneer er nog eens een film met Penélope Cruz opstaat.

(Barbara Dot)